Stosowane technologie:
- Przewierty horyzontalne
- Przewierty sterowane
- Przeciski
- Mikrotuneling
- Bezwykopowa wymiana kanalizacji
- Cracking
Przewierty horyzontalne:
Horyzontalny przewiert sterowany rozpoczynamy z powierzchni gruntu w miejscu, gdzie ma być ułożona dana instalacja. Jest on wykonywany przy pomocy specjalnej głowicy sterującej prowadzonej żerdziami wiertnicy w kierunku zaprojektowanego punktu wyjścia. Odwiert pilotażowy wykonuje się po uprzednio zaplanowanej trasie. W głowicy pilotażowej umieszczona jest sonda-nadajnik, co daje możliwość dokładnego jej lokalizowania i sterowania przewiertem. Podczas wiercenia podawana jest płuczka bentonitowa, której zadaniem jest m.in. transport urobku z otworu, stabilizacja wykonanego tunelu oraz chłodzenie narzędzia wiercącego. Wszystkie przeszkody takie, jak: korzenie drzew, fundamenty, kable, kanalizacja, zostają ominięte i głowica pilotażowa trafia dokładnie do zaplanowanego celu. Chcąc uzyskać określoną średnicę otworu, w miejsce głowicy pilotażowej montuje się specjalną głowicę rozwiercającą i wraz z obrotem wciągając ją po wytyczonej trasie poszerzamy odwiert pilotażowy. Bezpośrednio za głowicę rozwiercającą montujemy element, który ma być przeciągany. Cała operacja odbywa się bez zakłóceń dzięki płuczce zmniejszającej współczynnik tarcia. Płuczka wiertnicza transportuje urobek do wykopów, a po stężeniu wzmacnia tunel. Składa się ona z bentonitu i wody w proporcji dopasowanej do rodzaju gruntu. Do przeciągania mogą być używane rury: PE-HD, stalowe, żeliwne sferoidalne, drenażowe oraz kable.
Pierwszy przewiert horyzontalny wykonano w roku 1972. Od tego czasu nastąpił dynamiczny rozwój tej metody wiercenia. Została ona uznana za jedno z największych osiągnięć w dziedzinie prowadzenia rurociągów w II połowie XX wieku. Metoda ta pozwala na szybkie najkorzystniejsze dla środowiska pokonywanie różnego rodzaju przeszkód terenowych jak rzeki, zbiorniki wodne, drogi torowiska, szlaki komunikacyjne, bagna, rezerwaty przyrody, gęsto zabudowane tereny miejskie. Technologia ta jest przyjazna dla środowiska. Nie niszczy systemów korzeniowych i gleby. Dzięki niej unikamy hałasu, brudu i kurzu oraz zakłóceń komunikacyjnych. Jest ekonomiczna: pozwala uniknąć zakłóceń ruchu na ulicach, autostradach, torowiskach, szlakach wodnych, co nieuniknione jest w przypadku wykonywania wykopów otwartych. Wykorzystanie najnowocześniejszego sprzętu do przewiertów sterowanych dzięki zastosowaniu sondy Radiodetection stwarza również możliwość uniknięcia awarii urządzeń podziemnych np. w wyniku kolizji z urządzeniami nie umieszczonymi na dokumentacji projektowej. Wykonujemy przewierty horyzontalne przy pomocy wiertnicy typu WPS-50G, zbudowaną specjalnie dla nas przez firmę WAMET.
Przewierty sterowane:
Przewierty sterowane są prostrze niż przewierty horyzontalne i mikrotuneling, a wiertnice stosowane przy tych przewiertach mają niewielkie wymiar i małe wymogi co do placu budowy. Metodą przewiertów sterowanych najczęściej wykonuje się kolektory i przewody kanalizacyjne zakresie średnic 150 – 600mm o długościach od 50m do 80m. Przewiert poziomy może być wykonywany z wykopu otwartego płytkiego lub głębokiego zabezpieczonego ściankami szczelnymi typu Larsen. Istnieje też możliwość wykonywania przewiertów ze studni kanalizacyjnych o średnicy 2000 mm. Po wykonaniu przewiertu można taką studnię przerobić na mniejszą typową 1200 lub 1500 mm. Pierwszym etapem przewiertu jest wykonanie przecisku sterowanego za pomocą żerdzi prowadzących z zadanym spadkiem i kierunkiem aż do komory odbiorczej gdzie następuje demontaż żerdzi. Drugie etap to poszerzanie otworu do żądanej średnicy pozwalającej na instalację rur. Poszerzanie i transport urobku odbywa się zazwyczaj za pomocą wiertnicy ślimakowej w rurze stalowej która podąża w otworze prowadzona po linii żerdzi prowadzących. W miarę poszerzania, żerdzie prowadzące są demontowane w komorze odbiorczej. Etap ostatni to instalacja rur docelowych wpychanych za wiertnicą ślimakową w rurze stalowej. Jednocześnie podczas wpychania rur demontowane są rury stalowe wraz ze ślimakiem. Łatwość wykonania przewiertów jak również niewielki teren potrzebny do przeprowadzenia prac powodują że, przewierty sterowane stosowane są do realizacji małośrednicowych kanałów i przykanalików grawitacyjnych pod zatłoczonymi ulicami miast. Zakres średnic jest wystarczający do typowych zadań wykonywanych w obszarach miejskich.
Przeciski:
Technika wykonania przecisku polega na wprowadzeniu cylindrycznego urządzenia, popularnie zwanego „kretem”, do gruntu. Urządzenie napędzane jest pneumatycznie i poruszając się do przodu zagęszcza ziemię wokół siebie zostawiając otwór, w który wciągana jest rura z tworzywa sztucznego ( PCV PE ) Przeciski wykonywane tą metodą stosuje się w zasadzie do średnicy max 160 mm i długości 16 mb. Przy większych średnicach stosuje się technikę przewiertu sterowanego. Przeciski wykonane rurami stalowymi stosuje się w pełnym zakresie średnic ( do 2 m) oraz do długości kilkudziesięciu metrów . Średnica rury oraz grubość ścianki determinuje długość przecisku . Po wykonaniu przecisku wbijane są do otworu kolejne odcinki rury, które przesuwając się do przodu nabierają ziemię do wewnątrz. Po zakończeniu procesu wbijania, grunt usuwa się z rury za pomocą sprężonego powietrza lub w przypadku dużych średnic – mechanicznie. Po wciśnięciu rury i przejściu do komory odbiorczej usuwa się zgromadzony urobek i instaluje właściwą rurę przewodową. Wykonywanie przewodów za pomocą przecisków ma jednak wiele wad. Jedną z nich jest brak sterowania przebiegiem rury stalowej, która podczas prac napotykając przeszkodę może zejść z zamierzonej trajektorii przecisku. Taka wada wyklucza stosowanie przecisków przy pracach związanych z wykonywaniem rurociągów grawitacyjnych. Kolejną wadą jest to że podczas wciskania ulega naruszeniu struktura gruntu, wibracje i zagęszczanie które prowadzi do zmiany statyki np: skarpy. Takie oddziaływanie może spowodować zapadnięcie się lub osypanie korony nasypu, co jest niedopuszczalne przy wykonywaniu przejść pod wałami powodziowymi, drogami i torami kolejowymi.
Mikrotuneling:
Mikrotuneling, wywodzi się z metod górniczych wykonywania tuneli i jest przeznaczona do prowadzenia kolektorów głównie grawitacyjnych. Wbrew swej nazwie, mikrotuneling służy do wykonywania dużych średnic przewodów – powyżej 1200 mm. Nazwa mikrotunelingu powstała dla odróżnienia tej technologii od technik wielkośrednicowych stosowanych do wykonywania ogromnych tuneli metodami górniczymi. Jej specyfika pozwala na utrzymanie reżimu spadku na jaki nie pozwalają inne metody. Sposób sterowania przewiertem pozwala na utrzymanie podczas wiercenia tunelu idealnego poziomu lub spadków rzędu ułamków promili wynikających z założeń zaprojektowanego przewodu. Sterowanie głowicy wiercącej za pomocą teodolitu umożliwia prowadzenie przewiertu dokładnie z wytyczoną niweletą. Głowica wiercąca obracana jest za pomocą silników hydraulicznych napędzanych z powierzchni terenu poprzez przewody instalowane w rurze i dokładane w miarę posuwania się głowicy. Sukcesywnie w miarę wykonywania przewiertu zagłowica dokładane są i wpychane za pomocą siłowników hydraulicznych kolejne odcinki rur docelowych. Siłowniki przekładają równomiernie siłę pchającą poprzez pierścień nakładany na rurę. Podczas całego procesu wiercenia, grunt transportowany jest na powierzchnię za pomocą płuczki wiertniczej pompowanej z agregatu do głowicy i wracającej z urobkiem na powierzchnię terenu. Tam „zanieczyszczona” płuczka wędruje poprzez zestaw oczyszczania płuczki i po zbadaniu jej składu i wzbogaceniu jest powtórnie pompowana do otworu.
Bezwykopowa wymiana kanalizacji:
Przy stosowaniu metody bezwykopowej wymiany kanalizacji (Pipe-Cracking), czyli kruszenia starych rur, wymienia się stare przewody na nowe o takich samych lub nawet większych rozmiarach. Wystarczy przygotować do tych prac zwykle tylko jeden lub dwa wykopy. Metoda znajduje zastosowanie wszędzie tam, gdzie przewody gazowe, kanalizacyjne czy wodociągowe są trudno dostępne z powodu znacznej głębokości, solidnych zamocowań, problemów z wodą podskórną czy intensywnego ruchu ulicznego. Kruszenie rur odbywa się w taki sposób, że głowica krusząca przeciskana jest przez uszkodzony przewód, który w ten sposób zostaje skruszony i zastąpiony nową rurą PE. Metoda Pipe-Cracking nadaje się szczególnie do napraw trudno dostępnych podziemnych przewodów np. rur gazowych, kanalizacyjnych, czy wodociągowych. Przy naprawie rur ciśnieniowych głowica krusząca wyposażona jest w tuleję ochronną zapobiegającą powstawaniu rys i nacięć. Naprawa rur wodociągowych odbywa się z zachowaniem szczególnych względów wobec problemów ochrony środowiska. W ciągu jednego dnia można naprawić odcinki rur o długości do 120 m przy wymianie rur żeliwnych, eternitowych, betonowych, stalowych, kamionkowych i z PCW. Dla nowych rur rozmiary są następujące: rury ciśnieniowe od 50 do 315 mm. a dla rur kanalizacyjnych od 100 do 600 mm.
